กว่าที่หลายๆท่านจะได้อ่านบทความในวันนี้ เราก็คงทราบผลแล้วว่าปีนี้เป็นอีกปีหนึ่ง ที่สโมสรลิเวอร์พูลต้องผิดหวังเข้าป้ายเป็นอันดับ 2 ถูกล้อเลียนว่าว่าวบ้าง ท่านรองบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยทำให้พวกเราท้อถอยคือจิตใจที่ยังเป็นแฟนบอลของลิเวอร์พูล เราไม่ได้เชียร์ลิเวอร์พูลเพราะเราต้องการเป็นแฟนบอลของทีมแชมป์แต่เรารักและผูกพันกับสโมสรแห่งนี้ และเราก็เชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งถ้วยแชมป์จะเป็นของเรา
สิ่งที่พวกเราเป็น คือ เราไม่มีวันที่จะไปเชียร์ให้เอฟเวอร์ตันเป็นแชมป์พรีเมียร์ลีก เพื่อที่แมนซิตี้หรือ แมนยู จะได้พลาดแชมป์ลีก เพราะเอฟเวอร์ตัน คือ คู่แข่งร่วมเมืองตลอดกาล
สิ่งที่พวกเราเป็น คือ สิ่งที่เราบอกว่าเราเป็นสโมสรฟุตบอลเดียวที่มีวัฒนธรรมของสโมสร ที่ดูได้จากอะไรหลาย ๆ อย่าง (อันนี้ แฟนบอลทีมอื่นหลายคนที่ดูบอลในสนามจริงที่อังกฤษเป็นคนพูด)
สำหรับการเป็นแฟนบอล ต้องไม่ใช่เพียงแค่ Birking and Corfing เหมือนที่เราเห็นจากแฟนบอลชาวไทยบางกลุ่ม เพราะ Birking and Corfing คือแฟนบอลทีมที่ตอนที่ทีมชนะ คว้าเสื้อทีมมาใส่ แต่เมื่อทีมแพ้ ออกมาด่าทีมหรือสโมสรฟุตบอลที่เราบอกว่าเรารักนักรักหนา ที่เห็นได้ชัด คือการด่านักเตะ รวมไปถึงการไล่ผู้จัดการทีม พอเปลี่ยนมา ดูเหมือนจะดี ความหวังก็กลับมา นั่งนับนิ้ว อีกกี่แต้มจะเป็นแชมป์ แต่ดีได้แป๊บเดียวก็กลับอาการเดิม ก็ออกมาบ่น มาไล่อีก
เคยมีคนถามว่าทำไมยังเชียร์ลิเวอร์พูล ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้แชมป์พรีเมียร์ลีกมานานมากแล้ว คำตอบที่ผมให้กับคนถามคือ เมื่อเรารักอะไรแล้ว มันยากที่จะเปลี่ยนใจ ทีมฟุตบอลไม่ใช่เสื้อ ที่เปลี่ยนแบรนด์ได้ มันมากกว่าแค่ Brand Loyalty แต่เป็น Brand Engagement ผมมีความทรงจำดี ๆ กับสโมสรลิเวอร์พูลทั้งในฐานะ Far Away Fan ที่เชียร์ลิเวอร์พูลจากนอกเกาะอังกฤษ และเป็นแฟนลิเวอร์พูลที่เข้าไปดูที่สนาม รวมถึงการทำ Thesis ปริญญาเอกในหัวข้อเกี่ยวกับการเป็นแฟนบอลลิเวอร์พูล และเชื่อว่า เป็นคนไทยคนเดียว ที่เข้าร่วม การประชุมจัดตั้ง The Spirit of Shankly หรือ SOS ที่เป็นสหภาพแฟนบอล แห่งแรกและแห่งเดียวของโลก การประชุมวันนั้น จัดขึ้นที่โรงโอเปร่าเก่า แก่ของเมืองลิเวอร์พูล หลังจากประชุมเสร็จ แฟนบอลก็เดิน ขบวนไปยังสนาม Anfield ซึ่งผมก็อยู่กับเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
การประชุมครั้งนั้น เป็นการตอบโต้ ผู้บริหารสโมสร ฟุตบอลลิเวอร์พูล ซึ่งเป็นชาวอเมริกัน แต่ไม่เคยรู้เรื่องราว ตำนาน หรือประวัติศาสตร์ของสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูล นั่นคือความพยายามที่จะปลดราฟาเอล เบนิเตซผู้จัดการทีม สโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูลในสมัยนั้น เพียงแค่การทำทีมแพ้ในลีก ผลที่เกิดขึ้น สโมสรยังคงจ้างราฟาเอล เบนิเตซต่อไป ถือเป็นความสำเร็จ ที่แฟนบอล โชว์พลัง consumer empowerment ที่มีเหนือสโมสร ช่วงนั้นจำได้ แฟนบอลลิเวอร์พูล คุยกันหลายวิธีการ ที่จะต่อต้านสโมสร หนทางแรก หลายคนเรียกร้อง ให้แฟนบอล ไม่ต้องเข้าไปดูบอลที่สนาม ไม่ต้องซื้อของที่ร้านขายของของสโมสร ไม่ซื้ออาหารภายของสโมสร เพื่อแสดงให้เห็นว่า พวกเราไม่พอใจแล้วนะ แต่สิ่งนี้ ไม่มีวันเกิดขึ้นที่สโมสรฟุตบอลแห่งนี้ ด้วยคำว่า YNWA หรือ You Will Never Walk Alone หลายคนย้ำเตือน วัฒนธรรมของแฟนบอลสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูล ว่าเราจะไม่มีวันทำร้ายสโมสร ไม่มีวันทำร้ายนักฟุตบอลหรือแม้กระทั่งผู้จัดการทีม ดังนั้น การทำเช่นนั้น ไม่ได้ส่งผลดีอะไรต่อสโมสรเลย และเจ้าของ ชาวอเมริกันสองคนนั้น ก็คงไม่ได้รู้สึกอะไร กับสิ่งที่เกิดขึ้น หนทางที่แฟนบอล ได้ข้อสรุปในวันนั้นคือ หลังจากฟุตบอลเลิกแฟนบอลจะอยู่สนามต่ออีก 15 นาที เนื่องจากตามกฎ หลังจากสิ้นสุดการแข่งขันแฟนบอลจะต้องเดินออกจากสนามทันที การอยู่สนามต่ออีก 15 นาทีจึงเป็นการแสดงออกเชิงสัญลักษณ์ ที่ไม่ทำให้สโมสร ได้รับผลกระทบทางลบ
แฟนบอลบางทีม ที่เขาว่า ไม่ค่อยมีวัฒนธรรม เพราะแฟนพันธุ์แท้จริงๆ ประเภทฮาร์ดคอร์ เขาย้ายหนี ไปตั้งทีมใหม่ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เจ้าของ บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากอเมริกา มาจับจองเป็นเจ้าของ แล้วตั้งชื่อทีมใหม่ว่า AFC United พร้อมบอกว่า ถ้าจะเอาความสำเร็จ แต่มองข้ามตัวตนความเป็นสโมสร พวกเขาก็เลือกที่จะเดินจากไป แล้วปล่อยให้แฟนบอล กลุ่มนี้ ยังเลือกที่จะบริโภค แบรนด์ดังๆต่อไป
คำว่าแฟนบอล คงจะสอนกันไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นวัฒนธรรมของพวกเราชาวลิเวอร์พูล คือ You'll Never Walk Alone! Walk on Walk on เราจะไม่มีวันเชียร์ให้ทีมเราแพ้คู่อริร่วมเมือง พวกเราจะยังคงสนับสนุนลิเวอร์พูลต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะลิเวอร์พูลเป็นอะไรที่มากกว่าเครื่องมือที่ได้ล้อหรือถากถางเพื่อน นี่แหละครับ วิถีพวกเรา The Kop
